Nakon konfrontacije kršćanstva i islama ostao je krnji koncept svetog rata koji je zadržao samo specifično vojni karakter. (…) Na individiualnom planu, krstaš je počeo masakrirati nevjernike na hiljadu puta ponovljeni poziv Urbana II: “Bog to hoće.” Što se tiče muslimanskog ratnika, on je imao moralnu obavezu da se rukovodi dobrim namjerama, da bude u stanju “velikog svetog rata”, tj. da savlada bijes i strast kako bi se prema svom neprijatelju odnosio velikodušno. Uostalom, islam je posjedovao instituciju zaštite monoteističkih manjina koje su našle pod njegovom političkom kontrolom i koje obđenito nisu bile posebno proganjane. Španska “Reconquista” završila se progonom posljednjih “Moriscosa” sa Iberijskog poluotoka, većinom autohtonih potomaka obraćenika.
U Palestini su kršćanski kraljevi okupili sve kršćane Levanta u jednu državu, bez namjere da uspostave neku specifičnu instituciju za muslimanske manjine, a kamoli da osiguraju istinsku koegzistenciju. Na pravnom planu, Kur'an štiti svećenike i objavljuje da Bog čuva mjesta nemuslimanskog kulta: “A da Allah ne suzbija neke ljude drugima, do temelja bi bili porušeni manastiri, i crkve, i havre, a i džamije u kojime se mnogo spominje Allahovo ime.” (Hadždž, 40)
Ova zabrana je potkrijepljena i precizirana poslanikovim hadisom koji zabranjuje borcima da naškode vjernicima, premda bi oni logično trebali predstavljati prvu i glavnu metu, ukoliko je motiv “svetog rata” vjerski. Bez namjere da sudimo zapadnoj civilizaciji, možemo ipak navesti radi kontrasta da su nekoliko stoljeća kasnije osnivači međunarodnog prava u Evropi isključili “nevjernike” muslimane kao moguće korisnike ratnog prava. Koncept “svetog rata” za njih ostaje, pored svega, izraz vjerskog fanatizma muslimana. Predrasude se definitivno ne daju iskorijeniti!
Odlomak iz djela: Marcel Boisard, Humanizam islama, 263-264.
Priredio: Resul S. Mehmedović
